-¿Por que todos os inspectores das novelas levan vidas pouco saudables? Fuman, dormen pouco...
-Non sei se todos; é verdade que, nas películas antigas, fumaban, pero tampouco é menos certo que, nos anos 40 e 50, fumaba todo o mundo. O meu policía Leo Caldas fuma, máis que nada, para agochar a timidez detrás do fume. É outro xeito de fumar, un fumador social que, cando quere falar con alguén, busca ese telón intermedio que lle proporciona o tabaco.
-E non hai investigador de novela sen axudante. ¿Tres serían multitude?
-Probablemente, por máis que logo chegues ás comisarías e haxa máis xente traballando. O normal é que os policías acudan aos sitios de dous en dous, en parellas, non é algo que teñamos inventado os escritores.
-Con vostede podería pasar algo semellante [ao acontecido coas novelas de Stieg Larsson], que coa escusa de Leo Caldas os lectores do mundo redescubran a calidade das intrigas literarias galegas, que hai moitas e moi boas...
-Desde os contos policíacos de Emilia Pardo Bazán a Suso de Toro, Carlos Reigosa, Miguel Anxo Fernández, Daniel Ameixeiras... Unha das grandes novelas policiais é A esmorga, por máis que se poida apartar do canon do xénero. O bo da novela policial é que permite falar de calquera cousa; ten esa avantaxe sobre o resto da literatura. A resolución do caso é unha escusa. Unha vez que a tes, eu conto o que me peta, as cousas que me preocupan, como a xente de idade, os vellos, aos que non prestamos atención suficiente; como os cambios físicos que se están producindo en Galicia... Podo falar de todo iso mentres se resolve unha trama policial.
-¿Vigo préstase máis ás tramas negras que, por exemplo, Lugo ou Ourense?
-Non. Vigo é un escenario idóneo para as miñas novelas, pero como calquera outro. O importante é saber por onde andas e levar aos personaxes por lugares que resulten verosímiles para o lector. As miñas novelas son novelas policiais por fóra, pero por dentro son contos de amor a unha terra, a unha cidade, a un xeito de mirar o mundo, á xente do mar, aos que fan viño...
-Cónstame que xa hai quen fai turismo literario polos sitios onde transcorren os seus libros, os arredores de Vigo, Panxón...
-Non está mal. Se nestes tempos de dificultade podes botar unha man á xente da terra... Ao Eligio [a taberna que adoita visitar Leo Caldas nas novelas] ten ido xente de moitos sitios.
-¿Escribe por arroutadas ou procura ser constante?
-Procuro escribir todos os días sabendo que, a meirande parte dos días, o traballo non vale.
-¿A man, a máquina...?
-A ordenador. Pero tomo notas constantemente, a man, en caderniños, con cousas que serven e con cousas que non.
-¿Colleu tics de escritor?
-Non. Teño dous fillos pequenos, así que escribo mellor polas noites e polas mañás corrixo. Logo vou buscar aos nenos á escola e estou con eles ata que se deitan. ¿Tics? Bueno , si escribín o meu primeiro libro coa música de Waldo Martínez, un contrabaixista de Ferrol. Si que me gusta escribir nos mesmos sitios e son un pouco maniático cos teclados que conecto ao ordenador. Pero non escribo bébedo nin nada [ri].
-¿Qué lle parecería unha adaptación ao cine? Houbo un intento que non chegou a materializarse...
-Se van facer unha cousa que estea moi ben, con certas garantías, adiante. Se non, dáme un pouco de medo. Pode ser unha gran axuda para dar a coñecer un personaxe, pero tamén o poden estragar, e os personaxes van convivir comigo moitos anos.
-¿Que actor daría un bo Leo Caldas nunha adaptación cinematográfica?
-Se tivera que coller un galego e podo tirar para arriba... Tosar sería un bo Leo Caldas.
-Non sei se todos; é verdade que, nas películas antigas, fumaban, pero tampouco é menos certo que, nos anos 40 e 50, fumaba todo o mundo. O meu policía Leo Caldas fuma, máis que nada, para agochar a timidez detrás do fume. É outro xeito de fumar, un fumador social que, cando quere falar con alguén, busca ese telón intermedio que lle proporciona o tabaco.
-E non hai investigador de novela sen axudante. ¿Tres serían multitude?
-Probablemente, por máis que logo chegues ás comisarías e haxa máis xente traballando. O normal é que os policías acudan aos sitios de dous en dous, en parellas, non é algo que teñamos inventado os escritores.
-Con vostede podería pasar algo semellante [ao acontecido coas novelas de Stieg Larsson], que coa escusa de Leo Caldas os lectores do mundo redescubran a calidade das intrigas literarias galegas, que hai moitas e moi boas...
-Desde os contos policíacos de Emilia Pardo Bazán a Suso de Toro, Carlos Reigosa, Miguel Anxo Fernández, Daniel Ameixeiras... Unha das grandes novelas policiais é A esmorga, por máis que se poida apartar do canon do xénero. O bo da novela policial é que permite falar de calquera cousa; ten esa avantaxe sobre o resto da literatura. A resolución do caso é unha escusa. Unha vez que a tes, eu conto o que me peta, as cousas que me preocupan, como a xente de idade, os vellos, aos que non prestamos atención suficiente; como os cambios físicos que se están producindo en Galicia... Podo falar de todo iso mentres se resolve unha trama policial.
-¿Vigo préstase máis ás tramas negras que, por exemplo, Lugo ou Ourense?
-Non. Vigo é un escenario idóneo para as miñas novelas, pero como calquera outro. O importante é saber por onde andas e levar aos personaxes por lugares que resulten verosímiles para o lector. As miñas novelas son novelas policiais por fóra, pero por dentro son contos de amor a unha terra, a unha cidade, a un xeito de mirar o mundo, á xente do mar, aos que fan viño...
-Cónstame que xa hai quen fai turismo literario polos sitios onde transcorren os seus libros, os arredores de Vigo, Panxón...
-Non está mal. Se nestes tempos de dificultade podes botar unha man á xente da terra... Ao Eligio [a taberna que adoita visitar Leo Caldas nas novelas] ten ido xente de moitos sitios.
-¿Escribe por arroutadas ou procura ser constante?
-Procuro escribir todos os días sabendo que, a meirande parte dos días, o traballo non vale.
-¿A man, a máquina...?
-A ordenador. Pero tomo notas constantemente, a man, en caderniños, con cousas que serven e con cousas que non.
-¿Colleu tics de escritor?
-Non. Teño dous fillos pequenos, así que escribo mellor polas noites e polas mañás corrixo. Logo vou buscar aos nenos á escola e estou con eles ata que se deitan. ¿Tics? Bueno , si escribín o meu primeiro libro coa música de Waldo Martínez, un contrabaixista de Ferrol. Si que me gusta escribir nos mesmos sitios e son un pouco maniático cos teclados que conecto ao ordenador. Pero non escribo bébedo nin nada [ri].
-¿Qué lle parecería unha adaptación ao cine? Houbo un intento que non chegou a materializarse...
-Se van facer unha cousa que estea moi ben, con certas garantías, adiante. Se non, dáme un pouco de medo. Pode ser unha gran axuda para dar a coñecer un personaxe, pero tamén o poden estragar, e os personaxes van convivir comigo moitos anos.
-¿Que actor daría un bo Leo Caldas nunha adaptación cinematográfica?
-Se tivera que coller un galego e podo tirar para arriba... Tosar sería un bo Leo Caldas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario